پاراگلایدر : سبک ترین ، ارزان ترین و مهیج ترین ورزش
پاراگلایدر یا (چتر سرنده) در اصل وسیله ای میباشد بسیار سبک و قابل حمل
که به محض سرهم کردن و پرکردن ان با هوا یک وسیله پروازی میشود
که خلبان را قادر به پرواز میکند و میزان تایم پرواز و مسافت طی شده به
المان های زیادی در پاراگلایدر مرتبط میشود که در بخش های زیر برایتان
به صورت کامل و مفصل توضیح خواهیم داد
- فهرست مطالب :
- پاراگلایدر
- چکیده مفاهیم پاراگلایدر
- پاراگلایدر چیست ؟
- تفاوت پاراگلایدر با چتر های سقوط آزاد
- رشته مسافت پاراگلایدینگ
- رشته آکروباسی پاراگلایدر
- رشته هدف زنی پاراگلایدر
- تاریخچه پاراگلایدر
- پاراگلایدر در ایران
- کلاس بندی پاراگلایدرها
- DHV
- EN
- انواع پاراگلایدر
- پاراگلایدرهای رده A یا کلاس 1
- پاراگلایدرهای رده B یا کلاس 2-1
- پاراگلایدرهای رده C یا 2
- پاراگلایدرهای رده D یا 3-2
- پاراگلایدر های رده CCC یا کامپ
- توصیه برای خلبانان پاراگلایدر
چکیده مفاهیم پاراگلایدر
در این مقاله به توضیح تعریف کلمه ای پاراگلایدر
تاریخچه پاراگلایدر و چگونگی پیدایش آن و ورود آن به ایران
و ترویج رشته پاراگلایدر در ایران و تهران صحبت میشود
و به صورت عمومی به مسائل امنیتی و کلاس بندی های بال
و شرکت های تست کننده پاراگلایدر در جهان می پردازیم
و در ادامه به موضوع شیوه اندازه گیری مهارت خلبان نسبت به کلاس پاراگلادر میپردازیم
و در اخر به شیوه های آموزش در تیم محمد نوذری میپردازیم
پاراگلایدر چیست ؟
پاراگلایدر (paraglider) یا همان ورزش پاراگلایدینگ (paragliding)
با توجه به اسمش که برگرفته از دو کلمه
پاراشوت (پارا) به معنی چتر
و گلایدر به معنی سرنده میباشد
که به صورت سر هم پاراگلایدر یا همان چتر سرنده به معنی وسیله ای میباشد
که بر روی هوا سر خورده و به ازای
هر متر که به پایین حرکت میکند چندین متر هم به جلو حرکت کرده و مسافت طی میکند
پاراگلایدر ها با توجه به میزان نسبت منظری (aspect ratio)
و عواملی نظیر تیکنس بال و میزان درگ و لیفت وسیله میتوانند
میزان سرندگی بال را کم و زیاد کنند
پاراگلایدر از پارچه ای تشکیل شده که خود
آن به نحوی طراحی شده است که وقتی با هوا پرشده شکل
ایر فویل پروازی نامتقارنی را ایجاد میکند که قادر به تولید لیفت بوده
و نیروهای ایرداینامیکی در ان به وجود می آید و تاثیر گذار میباشد
پاراگلایدر به جز پارچه بال از لاین ها که وظیفه
تقسیم فشار وزن خلبان بر تمامی سطح پارچه پاراگلایدر را دارد
و وظیفه دیگر آن متصل نمودن هارنس به بال را دارد که پارچه
به وسیله لاین ها به رایزر ها و از رایزر ها به کارابین های هارنس خلبان وصل میشود
تمامی اصطلاحات را در بخش آموزش پاراگلایدر به صورت تخصصی و کامل در همین سایت توضیح خواهیم داد
تفاوت پاراگلایدر با چتر های سقوط آزاد
از آنجایی که اشاره به اسم خود این رشته کردیم و گفتیم
که بال ما به ازای میزان مشخصی که به پایین میرود
میزان مشخصی هم به جلو حرکت میکند و ما به این موضوع گلاید میگوییم
حال در چتر های سقوط آزاد میزان گلاید وسیله بسیار کم بوده و در
برخی از وسایل سقوط آزاد از قبیل
چتر های کمکی ، چتر های گرد یا بار ریزی
و چتر های مربع که برای کمکی های پاراگلایدر و بار ریزی استفاده میشود
میزان سرش یا گلاید 0 میباشد و چتر فقط به سمت پایین سقوط میکند
با این فرض که سقوط کنترل شده ای است که میزان نرخ نزول آن ها حدود
4 تا 5 متر بر ثانیه می باشد و موقع فرود باید از مانورد چرخش و گردش استفاده شود
ولی در ورزش پاراگلایدینگ سعی بر افزایش میزان گلاید بوده که در حال حاظر اکثر برند های
تولید چتر های پاراگلایدینگ سعی بر بهبود آن دارند تا بتوانند به خلبان گلاید بیشتری و در آخر خلبان
بتواند مسافت بیشتری را طی کند.
همان طور که میدانید پاراگلایدر یک تفریح میباشد و پرواز که از دیرین آرزوی بشر بوده است
حال به صورت هم تفریح هم یک رشته ورزشی مطرح است که خلبانان و ورزش کاران
در این رشته به 3 شاخه حرفه ای مسافت ، آکروباسی و هدف زنی تقسیم میشوند که در زیر
به صورت مختصر برایتان توضیح میدهیم تا آشنایی حداقلی با این رشته ورزشی داشته باشید
رشته مسافت پاراگلایدر
در این شاخه از ورزش پاراگلایدر خلبان سعی بر طی کردن بیشتر مسافت را دارا میباشند
که در مسابقات بر دونوع مسافت آزاد یا نقطه به نقطه میباشد
در مسافت آزاد خلبان ها باید سعی کنند که بیشترین
مسافت را با وسیله خود طی کنند و هر کسی که بیشترین مسافت
را طی کنند برنده مسابقه میباشد که حدود بیشترین مسافت
طی شده در دنیا حدود 500 کیلومتر میباشد و حد 12 ساعت طول کشیده است
تا خلبان بتواند این مسافت را طی کند
در بخش های دیگر سایت با نحوه ارتفاع گیری و کاهش ارتفاع و تکنیک های دیگر
این ورزش به صورت کامل توضیح خواهیم داد
رشته آکروباسی پاراگلایدر
در این شاخه از ورزش پارا گلایدر خلبان بر روی سطح آب تمرینات آکروباسی را
انجام میدهد و تمرین های خود را برای رسیدن به هدف خود دنبال میکند
و در مسابقات این رشته که بر روی آب برگزار میشود خلبان ها
با هم به رقابت میپردازند و خلبانی که بتواند بهترین و زیبا ترین مانور ها را
به صورت پشت سر هم انجام دهد و هیچ خطایی نداشته باشد با توجه به
امتیاز های داوران برنده میشود
لازم به ذکر است که در رشته های مختلف ورزش پاراگلایدر چتر ها یا همان بال ها
متفاوت میباشد و هر کدام به صورت حرفه ای برای نیاز خلبان به مانور های مورد نیاز
یا طی مسافت بیشتر و … طراحی میشود
رشته هدف زنی پاراگلایدر
در این شاخه خلبانان با تمرین های زیادی که انجام میدن
توانایی هدف زنی را پیدا میکنن به طوری که
آنقدر دقیق تنظیم میکنند که در نقطه مورد نظر فرود بیاید
به طوری که یک هدف را روی زمین میگذارند (سیبل)
و نقطه وسط هدف امتیاز هزار رادارد و هرچقدر به
بیرون تر رفته امتیاز آن کم میشود (900 ، 800 ، 700، 600 و …)
و برنده مسابقه امتیاز بالا تر است یعنی کسی که دقیق تر فرود آمده است
و در این مسابقات قوانین خاص خود را دارا میباشد به نحوی که اولین برخورد پا با زمین
نقطه مورد نظر را نشان میدهد و بجز کف پای خلبان نباید جای دیگر
با زمین تماس پیدا کند و ….
تاریخچه پاراگلایدر
طراحی های اولیه پاراگلایدر 
پاراگلایدر اولیه
اولین قدم‌ها در جهت شکل گیری چتربال (چتر بار ریزی یا همان کمکی های امروزی )
در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا صورت گرفت.
در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه‌های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می‌شد
این روش تا قبل از اختراع شاتل‌ها رواج داشت
اما در خلال این مطالعات فعالیت‌های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک
و سقوط آزاد انجام گرفت. تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله‌ای بنام چترسرنده (پاراگلایدر) وجود نداشت
تا اینکه در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه
از این وسیله استفاده کردند. البته وسیله‌ای که آنها از آن استفاده میکردند
بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد.
پایین آمدن از کوه با چترسرنده انگیزه‌ای شد برای پیشرفت این ورزش
بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده‌است.
در این راستا کارخانه‌هایی برای تولید این وسیله بوجود آمد که در پیشرفت
و تکامل چترسرنده بسیار بسیار مؤثر بودند.
با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی تری به خود گرفت
ولی پرواز با کایت به دلایلی مانند سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود.
اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن چتربال، بخشی
از این مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود.
با ورود چتر سرنده یا همان گلایدر های امروزی روند آموزش بسیار آسان شد و پرواز
که از دیرین آرزوی بشر بوده راجامه عمل پوشاند
پاراگلایدر در ایران
پاراگلایدر در ایران از آنجایی شروع شد که در سال
۱۹۹۲ میلادی یعنی ۱۳۷۲ شمسی توسط آقایان سعیدی و ابهی به ایران راه پیدا کرد .
ای دونفر که از گذشته در رشته ورزشی هنگ گلایدر (کایت)تجربه داشتند
(ورزش کایت از ۲۰ سال قبل تر یعنی ۱۹۷۰ میلادی
(۱۳۵۰شمسی ) در ایران وجود داشت )
و در سازمان هواپیمایی کشور کار می کردند و
دوره آموزشی کایت موتور دار را در استرالیا گذرانده بودند
و در این سفر با وسیله جدید که همان پاراگلایدر بود (چتر بال ، چتر سرنده ) اشنا شدند
و دو دستگاه پاراگلایدر به ایران وارد کردند و آموزش
آن را با وسایل قدیمی شروع کردند طی این مدت علاقمندان
به فراگیری پاراگلایدر و این ورزش بیشتر شده و
در سال های ۱۳۷۳ تا ۱۳۷۵ خلبانان خارجی که به صورت
توریست در ایران حضور داشته و با پرواز بر روی سایت های
ایران تجربیات خود را با ایرانیان به اشتراک گذاشته
و میزان گستردگی این ورزش زیاد نبود و در
سال ۱۳۷۳ و ۷۴ فرهاد میر آخوری که در آمریکا آموزش پرواز
را دیده بود به ورزش پاراگلایدر جنبه علمی می دهد
ولی در آن زمان پرواز پاراگلایدر همان سُرِش ساده بود
و تا زمان ۱۳۷۵ که تعداد خلبانان و مربیان بیشتر شد تمامی
آنها در سطح مبتدی فعالیت میکردند و مربیان فقط در سطح مبتدی تدریس میکردند
تاریخچه پاراگلایدر در ایران
در سال ۱۹۹۵ میلادی نیز با حظور مهدی معطری
که از سال ۱۹۹۰ میلادی (از سال ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۵ شمسی)
پس از گذراندن دوره های آموزشی پاراگلایدر در کشور
اسپانیا و بازگشت در سال ۱۳۷۵ به ایران و همکاری وی با
سازمان هواپیمایی کشوری و سازمان صنایع هوایی ایران آغاز شد
و اقدام به ثبت و تاسیس باشگاه هوانوردی در ایران کرد
که با تاسیس آن فعالیت خود را گسترش داده و بسیاری
از خلبانان خوب و سطح بالای کشور را از جمله
علی عطارد ، علیرضا اثنی عشری و سلمان امیری و … را جذب کرده
و آموزش داده است و بعد از آن در سال های ۱۳۸۰ با رواج این رشته
و بیشتر شدن خلبانان و مربیان این ورزش در حال رشد بوده
که با حوادث سال های ۱۳۸۲ و ۱۳۸۳ رو برو شد
و میزانی از از سرعت رشد آن گرفته شد و تمامی
این حوادث بخاطر بی توجه ای خلبانان و مربیان اون زمان بوده
که بعد از تلاش های متعدد در باره مسائل ایمنی
در این رشته شاهد این چنین حوادث نبوده ایم
کلاس بندی پاراگلایدرها:
کلاس بندی بال های پاراگلایدر بر اساس
تست هایی میباشد که در مراکز تست در دنیا
(DHV – SHV – AFNOR – ACPUL – AEROTEST ) و …
انجام میشود و البته بعد از تاریخ 2007/12/19 پس از جلسه PMA و نمایندگان
کارخانجات مختلف ، توافقی به عمل آمد که از LTF به جای DHV استفاده
شود و Test های LTF که در آلمان انجام میشود با Test های EN در فرانسه
تفاوتی نداشته باشد اما آنچه جاریست و خلبانان مشاهده میکنند
این است که هنوز بخش عمده ای از پاراگلایدر ها تائیدیه از DHV می باشد .
حال می پردازیم به نوع کلاس بندی پاراگلایدر ها EN – DHV
تعداد پرواز خلبان کلاس بال بر حسب EN و DHV
LTF 1 = EN A – 50
LTF 1-2 = EN B 150
LTF 2 = EN C 300
LTF 2-3 = EN D 450
LTF 3 = EN CCC +600
و حالا به چگونگی رفتار پاراگلایدر در سطح های مختلف میپردازیم
پاراگلایدرهای رده A یا کلاس 1
پاراگلایدرهایی با حداکثر ایمنی وخصوصیات پروازی فوقالعاده ،
که درمقابل بهم ریختگی و آشفتگی مقاومت خوبی دارند
و برای تمامی خلبان ها با هر سطح مهارت طراحی شده اند.
و نیاز زیادی به رکاوری خلبان در شرایط بحرانی ندارد
پاراگلایدر های رده B یا 2-1
پاراگلایدرهایی با ایمنی خوب و خصوصیات پروازی عالی،
که تا حدودی در مقابل بهم ریختگی و آشفتگی مقاومت دارند.
این پاراگلایدرها نیز برای تمامی خلبان ها با هر سطح مهارت طراحی شده اند.
و نیاز بیشتری نسبت به پاراگلایدر کلاس یک برای ریکاوری از جانب خلبان را دارد.
پاراگلایدر های رده C یا 2
پاراگلایدرهایی با ایمنی متوسط که ممکن است به خاطر
آشفتگی های هوا (Turbulence) و خطای خلبان عکس العمل های دینامیکی
از خود نشان دهند. در این حالت بازگشت به پرواز عادی(Recovery) به کنترل دقیق خلبان نیاز دارد.
در این پاراگلایدر ها خلبانان باید به صورت مداوم
پروازی فعال و اکتیو داشته باشند ( خلبانی فعال یا اکتیو فلاینگ)
طراحی شده برای خلبان هایی که به تکنیک های
اصلاحی(Recovery Technique) آشنا هستند و به صورت فعالانه
و مداوم پرواز می کنند و به شرایط پرواز با ایمنی پایین آگاهی دارند.
پاراگلایدرهای رده D یا 3-2
پاراگلایدرهایی که در شرایط آشفتگی هوا (Turbulence)
و خطاهای خلبان عکس العمل های بسیار شدید از
خود نشان می دهند و بازگشت به پرواز عادی نیاز به مهارت و کنترل دقیق خلبان دارد.
طراحی شده برای خلبان هایی که آشنایی کامل به
خصوصیات بال خود و مهارت کافی در تکنیک های
اصلاحی دارند(Recovery Technique) و به صورت مداوم پرواز می کنند
و دارای تجربه کافی در شرایط بحرانی و آشفتگی هستند.
و بیشتر برای خلبانان حرفه ای و مسابقه ای کارایی دارد
پاراگلایدر های رده CCC یا کامپ
این پاراگلایدر ها برای مسابقات بوده و برای استفاده خلبانان ماهر و
فعالان این ورزش بوده که در برابر اختشاشات هوایی عکس عمل های شدید را دارا میباشد
و خلبانان این دسته از پاراگلایدر ، باید مهارت بسیار بالایی
در تمامی زمینه های کاهش ارتفاع ، ارتفاع گیری ، ریکاوری بال داشته باشند
توصیه برای خلبانان پاراگلایدر
در آخر با رده بندی فوق به سادگی می توان مشاهده کرد که
هر خلبان پاراگلایدر باید با توجه تعداد و ساعت پروازی
خود بال پروازی مناسبی را انتخاب کند.
عجله در خرید بال با رده بندی بالاتر نه تنها کمکی به رشد مهارتهای پروازی نمی کند
بلکه می تواند اثر معکوس داشته باشد و حتی با افزایش ریسک پرواز از لذت آن بکاهد
اگر شما دوست دار ورزش هیجانی پاراگلایدر هستید همین الان بر روی
لینک زیر کلیک کرده و با تماس یا ثبت نام در سایت
به صورت خصوصی و کاملا تضمینی آموزش پاراگلایدر را شروع کنید
آموزش اولیه پاراگلایدر (بیگینر)
دوره آموزش اینترمدیت پاراگلایدر
دوره آموزش تندم پاراگلایدر (T1)
با سپاس از شما دوست عزیز که مارا همراهی کردید
به صفحات دیگر وب سایت ما سر بزنید و در صورت رضایت مارا به دوستان خود
معرفی کنید با تشکر وبسایت محمد نوذری
